Evelien is geboren als jongste boerendochter en opgegroeid in het agrarische bedrijf van haar ouders. Toen het bedrijf niet meer toekomstbestendig leek, zijn ze gaan zoeken naar alternatieven. “Mijn vader had een klein agrarisch bedrijf, met kippen, koeien en varkens. Op een gegeven moment moest er geïnvesteerd worden in de varkensschuur om aan de eisen te blijven voldoen. We hadden niet veel varkens en mijn vader liep al tegen de zestig. We stonden toen voor de keuze: wat gaan we doen? Het bedrijf was zonder de varkens te klein om mee te draaien in de markt, dus het zou niet haalbaar zijn om het over te nemen. Daarom zijn we gaan kijken naar nieuwe mogelijkheden.”

Evelien zelf werkt op dat moment nog in de zorg en haar man is dan nog werkzaam als stratenmaker. Het ondernemerschap zelf was voor hen beiden dus nog helemaal nieuw. “Eerst wilde ik een zorgboerderij starten, waarin ik de agrarische bestemming kon combineren met de zorg. Daar bleken er echter al te veel van in de omgeving te zijn en ook de regelgeving daarvoor is ingewikkeld. De gemeente Ede gaf aan dat ze op zoek waren naar meer recreatie rondom het Wekeromse Zand. Voor ons natuurlijk dé ideale mogelijkheid om hierop in te springen."

"Ik heb gewacht op het bestemmingsplan, zodat er ruimte was voor nieuwbouw. In 2012 hebben we op de plek van de varkensschuur de eerste accommodatie gebouwd, als nevenactiviteit. Maar zelfs in het eerste jaar was de bezetting al 80%. Toen dacht ik: dit is een goede markt. Toen vervolgens bleek dat er vanwege wet- en regelgeving definitief geen toekomst meer in het agrarisch bedrijf zat, hebben we ervoor gekozen om deze bedrijven stop te zetten, het bestemmingsplan te laten wijzigen en volledig te focussen op de groepsaccommodaties. Sinds 2018 is er ook het tweede gebouw bijgekomen. Deze ‘Pinkenstal’ is meer gericht op families, met kleinere slaapkamers. Samen met m’n ouders zijn we dit hele traject gestart én hebben we dit aangepakt. In 2022 is mijn vader er officieel uitgestapt, maar m’n beide ouders doen nog wel allerlei hand- en spandiensten.”

Het neerzetten van de accommodaties kostte Evelien behoorlijk wat regelwerk, waarbij ze moest duiken in de wereld van vergunningen en financieringen, die voor haar helemaal nieuw was. Toch is het haar gelukt. “Mijn ervaring is: als je iets wilt, dan kun je het gewoon. Op het moment dat je erin zit, ga je gewoon. Daarbij is het wel belangrijk om ook gewoon hulp aan anderen te vragen en daarnaast jezelf zoveel mogelijk te verdiepen. Je moet niet bang zijn om risico te nemen. Daarbij is het gewoon hard werken. Gelukkig was mij dat als boerendochter al met de paplepel ingegoten.”

Evelien is tevreden met wat ze heeft opgebouwd. “Ik vind het mooi om thuis, op m’n eigen plek te kunnen werken. Ik heb hier de ruimte en ik hou van het buitenleven. Daar geniet ik elke dag van. Ook draait de verhuur van de accommodatie nu erg goed, maar het hoeft van mij ook niet drukker te worden dan het nu is. We zijn nu met zo’n tien man personeel en voor mij is dat genoeg. Ik hoop juist dat meer ondernemers geïnspireerd zijn door de mogelijkheden en dat we in deze omgeving nog meer in de behoefte aan groepsaccommodaties kunnen gaan voorzien. Daarnaast heb ik ook rekening te houden met de omgeving. Komen er nog meer kinderen, dan neemt het geluid automatisch ook toe. Wel mis ik soms het boerenleven. Ik had dat graag aan mijn kinderen doorgegeven. Tegelijk is dit wel een hele mooie andere tak geworden.”